- fautor
- fautor (uncontr. făvĭtor, Lucil. ap. Non. 110, 23; Plaut. Am. prol. 78 and 79; Cic. Planc. 1, 1, acc. to Cod. Erf.), ōris, m. [faveo], a favorer, furtherer, promoter, maintainer, patron (class.).(α).With gen.:(β).
cujus ego dignitatis ab adulescentia fautor (with adjutor),
Cic. Fam. 1, 9, 11; cf. id. ib. 10, 12 fin.;12, 25, 3: multi fautores laudis tuae,
id. Planc. 23, 55; cf.:studiosi et fautores illius victoriae,
id. Att. 1, 16, 8:nobilitatis,
id. Rosc. Am. 6, 16;clamor ab utriusque fautoribus oritur,
from the partisans, Liv. 1, 48:competitorum,
Varr. R. R. 3, 5 fin.:regis,
Sall. J. 27, 2:et cultor bonorum (populus),
Liv. 9, 46, 13:inepte (i. q. inepte favens) Lucili,
Hor. S. 1, 10, 2; cf.veterum,
id. Ep. 2, 1, 23:omnes illi fautores illius flagitii,
Cic. Att. 1, 16, 11:nequitiae,
Hor. Ep. 1, 15, 33.—With dat.: favitorem tibi me, amicum, amatorem putes, Lucil. ap. Non. 110, 23: aetati facieque tuae se Fautorem ostendat, id. ap. Gell. 9, 14, 23:(γ).cum tam multos et bonos viros ejus (Plancii) honori viderem esse favitores, etc.,
Cic. Planc. 1, 1.—Absol.:virtute ambire oportet, non favitoribus: Sat habet favitorum semper, qui recte facit,
i. e. applauders, claqueurs, Plaut. Am. prol. 78 sq.; so Suet. Ner. 43; id. Tit. 8; Hor. Ep. 1, 18, 66.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.